Jeugdwerk met een watermerk

Hoe ging de kerk met haar jongeren om en hoe stonden de jongeren in de kerk van de 20e eeuw?

Polsbandjes voor jongeren met de tekst ‘Ik draag Gods watermerk’ ter herinnering aan hun doop. Dat initiatief kwam van de Hervormd-Gereformeerde Jeugdbond, al honderd jaar actief voor ‘jongelingen, knapen en meisjes’ in de Nederlandse Hervormde (nu: Protestantse) Kerk. Eerst gebeurde dat vooral door plaatselijke verenigingen aan studiemateriaal te helpen en cursussen, ontmoetingen en vakanties te organiseren. Later kwamen daar ook evangelisatie en diaconaat bij. Tegenwoordig biedt de jeugdbond integrale ondersteuning aan gemeenten bij hun jeugdwerk.
Dit boek over de geschiedenis van de HGJB beschrijft hoe de stoere vaandels van de vroegere bondsjeugd plaats maakten voor vrijmoedige armbandjes.

Recensie IZB-Ark

Monument voor de HGJB

Jeugdwerk met een watermerk. De hervormd- gereformeerde jeugdbeweging 1910-2010 – waarvan het watermerk in de titel verwijst naar de doop ─ van Fred van Lieburg is een omvangrijke en indrukwekkende historische studie over de nog steeds bloeiende HGJB die met zijn velerlei activiteiten duizenden jongeren weet te bereiken.

Van Lieburg heeft zijn boek thematisch-chronologisch opgezet. Met brede lijnen en steeds tegen de achtergrond van de algemene kerkelijke en maatschappelijke ontwikkelingen en het immer voortschrijdende secularisatieproces schetst hij een levendig beeld van de wijze waarop de HGJB, die zich steeds heeft moeten bewegen in het spanningsveld tussen enerzijds de Hervormde Kerk en daarbinnen de gereformeerde richting en anderzijds de omringende cultuur en samenleving, getracht heeft zijn taak en roeping te vervullen; kernprobleem hierbij, zo schrijft de auteur, was altijd de verhouding tussen de eigen doelstelling en de wijze waarop daaraan in wisselende tijden concreet gestalte kon worden gegeven.

Aan de orde komen onder meer de kerkelijke inbedding van het jeugdwerk, toenemende overheidssteun, evenement en ontmoeting zoals die vorm kregen in bonds-en jeugddagen, vakantiekampen, zending, oecumene en werelddiaconaat, evangelisatie, diaconale vorming van jongeren, de gereformeerde identiteit, en afgesloten wordt met een hoofdstuk over samen zingen tot Gods eer.

Lezing van dit mooi geschreven en voornaam uitgegeven boek met zijn vele foto’s is een bemoedigende ervaring. Bemoedigend omdat het laat zien dat  altijd weer bezielde en bewogen mensen met visie en elan vorm hebben gegeven aan het hoge ideaal van het leiden van de jeugd tot Christus.  Tot slot zal voor hen die hebben deelgenomen aan bijvoorbeeld vakantiekampen, Windroosconferenties en Dabarwerk dit boek vele goede herinneringen oproepen.

O.W. Dubois

December 2012